Big Brother

Καλοί οι διάβολοι και η ψυχεδέλεια αλλά σ’ αυτό το post αποφάσισα να προσγειωθώ λίγο και να ασχοληθώ με πιο προσιτά στον κοινό νου μυστήρια – όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μην παρεξηγηθώ κιόλα και καταλήξω στα ανακριτικά γραφεία του Σώματος Δίωξης Ναρκωτικών ή, ακόμα χειρότερα, σε κανένα Δαφνί!

Πως εξηγείται το γεγονός ότι πασίγνωστη πολυεθνική εταιρεία :

a. Πληρώνει εξευτελιστικούς μισθούς σε υψηλόβαθμα στελέχη.

b.Πληρώνει αεροπορικά και διαμονή στο εξωτερικό, προκειμένου τα ίδια αυτά στελέχη να παρευρεθούν σε μια δίωρη ενημέρωση. –η οποία ενημέρωση θα μπορούσε να γίνει με εκατοντάδες άλλους φθηνότερους τρόπους.

Γιατί δεν μπορούν αυτά τα χρήματα να πάνε κατευθείαν στις τσέπες των εργαζομένων;

Η απάντηση είναι απλή: Καλλιεργείται μ’ αυτόν τον τρόπο, στον εργαζόμενο η εντύπωση ότι ο μόνος χώρος όπου μπορεί να πάρει ικανοποίηση είναι ο εργασιακός. Τι να τον κάνεις τον ελεύθερο χρόνο όταν αμείβεσαι με 900 ευρώ το μήνα. Ενώ στη δουλειά, ε; ταξίδια, ξενοδοχεία, χλιδή! Σατανικό;

Ο Big Brother είναι και εδώ και για όλα προνοεί.

Ας συνεχίσουμε τον μακάριο ύπνο μας, αδελφοί!!!

Παραισθήσεις

Πολύ κινητικότητα χτες βράδυ στην παρέα, κάποιοι φύγανε νωρίς, άλλοι ήρθαν πιο μετά, αστειάκια, πειράγματα, τρίτη γύρα τα σφηνάκια, πολύ κέφι είχαμε ψες.

Μόνο σε μια καρέκλα, παραδίπλα, χωμένος στη σκιά, σιωπηλός, με μισόκλειστα τα μάτια, κάπνιζε ο διάβολος. Ατάραχος, αξιοπρεπής, όλο τα βράδυ ούτε μια λέξη δεν είπε, μόνον η κάφτρα του τσιγάρου του τρεμόπαιξε κάποια στιγμή που λόγια αιχμηρά για την ιδιοσυγκρασία του ακούστηκαν στην ομήγυρη.

Κανείς δεν του έδωσε σημασία, κανείς δεν έσπρωξε ένα τασάκι προς το μέρος του, σαν να μην υπήρχε.

Θα νόμιζα ότι μόνον εγώ τον έβλεπα, αν δεν ήταν όλες αυτές οι γόπες στο πάτωμα, που δημιουργούσαν μιαν ακαλαίσθητη αταξία στο τέλος της βραδιάς, που είπαμε να φεύγουμε, σιγά σιγά…

Παρομοιώσεις

Σαν την απουσία που κυοφορεί φαντάσματα

Τη σιωπή που κυοφορεί βλέμματα

Το λίγο που εγκυμονεί το άπειρο

Κι αυτό το καραβάκι, κρεμασμένο στο στήθος σου

Προοιώνιζε την τελευταία αναχώρηση…

Πως έγινε και δεν το είδα;

Εξομολόγηση

[…] Κι απ’ όλα τα αμαρτήματα Θεέ μου,

μόνον αυτό ποτέ μη συγχωρέσεις,

Που άφησα μιαν ολόκληρη νιότη να περάσει από δίπλα μου

με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι…

Δε βρήκα τίποτα να πω.

Μόνο μια τρυφερότητα στο βλέμμα…

Ονειροκρίτης

Θάλασσα για τη χαρά

Χιόνι για το θάνατο

Φιλί για τη συνάντηση

Γάμος για το θάνατο

Αίμα για το γρήγορο

Δόντι που πέφτει για το θάνατο

Λάσπη για τη στενοχώρια

Κι όλα τ’ άλλα, κατά βούληση,

Θα σας αποκαλυφθούν

Εν καιρώ.

Προφάσεις

Ας μην ήταν αυτή

η γαμημένη η γρίπη

απόψε

και τα φωτάκια του Θερμαϊκού

τόσο θαμπά μέσα στην υγρασία,

και θα ‘ρχόμουν να σε βρω

απόψε,

παρόλο που παρεμβάλλονται

σχεδόν τρακόσια χιλιόμετρα

και κάποιες ακόμα,

μικρές λεπτομέρειες:

Τ’ όνομα σου στο κουδούνι,

που έχει αλλάξει,

τα τελευταία μου μηνύματα,

χωρίς αναφορά παράδοσης

κι εσύ,

από καιρό πεθαμένος…

Θα ‘ρχόμουν να σε βρω

απόψε.

Πανσέληνος

Πέρασε κι αυτή η Πανσέληνος απ’ το Σκορπιό.

Μαθαίνω από φίλους, ότι τους λάβωσε, εκείνο το βράδυ του Σαββάτου, θέλαν δε θέλαν.

Κι εγώ που έμεινα μέσα – έτσι κι αλλιώς τα Σάββατα δε με γουστάρουν-

κι εγώ από μέσα λαβώθηκα!

Καιρικά φαινόμενα

Πόσος καιρός, αλήθεια, πάει από τότε…

που τα περιστέρια φτεροκοπούσαν στο διάβα μας…

που τρέχαμε μες στη βροχή κι ήταν φθινόπωρο…

που τα πίναμε δίπλα στη θάλασσα

μια κάποια ανώνυμη πρωτομαγιά,

προτού να διαβούμε την τρίτη δεκαετία…

που έκανες καφέ κι άναβες το πρώτο σου τσιγάρο,

πριν τα εμφράγματα…

πόσος καιρός πάει από τότε που η ευτυχία έγινε παρελθόν…

πόσος καιρός, αλήθεια…

Άρτεμις

Παραθέτω παρακάτω τους στίχους ενός πολύ αγαπημένου – για μένα- τραγουδιού:

Α. Πρωτοψάλτη, Άρτεμις.

Αποφάσισα να τους δημοσιεύσω εδώ για δύο λόγους:

Ο 1^ος είναι ότι όσες φορές το έχω αναφέρει σε φίλους, δεν το ξέρανε, όταν δε τους ζήτησα να το ακούσουν, ήταν τόσο πυκνό που δεν μπόρεσαν –ή δεν θέλησαν – να το συλλάβουν σε όλη του την έκταση. [ Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι πρόκειται για μια μπαλάντα, χωρίς εύκολα ρεφραίν, που απαιτεί ευλαβική προσήλωση ].

Ο 2^ος , ότι περιέχει ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο
για τις σχέσεις ανδρών και γυναικών
καθώς και για το ενδιάμεσό τους-

τον έρωτα δηλ.

Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις,

Θα ‘μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις,

Μετά θα φύγω, πάλι, να μ’ επιθυμείς…

Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο

ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο,

στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής

Άρτεμις, θεά των κοριτσιών,

φόβισέ τον μ’ ασημένιο τόξο,

απ’ τις ψευτονίκες των αντρών

κι απ’ τη θλίψη που ‘χουν να ‘μαι απόξω.

Δε σ’ έχω δίπλα μου για να ‘χω να ζηλεύω

Πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω

Να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός.

Με τις δερμάτινες τις βρώμικες μου μπότες

Έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες

Να σ΄ αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός

Άρτεμις, θεά των κοριτσιών,

φόβισέ τον μ’ ασημένιο τόξο,

απ’ τις ψευτονίκες των αντρών

κι απ’ τη θλίψη που ‘χουν να ‘μαι απόξω.

Η γυναικεία σεξουαλικότητα -τόσο κατεσταλμένη, περιορισμένη, φυλακισμένη με τα μέτρα και τα σταθμά ενός, μέχρι χτες; -ή μήπως σήμερα ακόμα, τώρα που μιλάμε – ανδροκρατούμενου, δήθεν πολιτισμού. Οι γυναίκες στον αιώνα μας, κακά τα ψέματα, δεν κατέκτησαν την ισότητα με το σπαθί τους. Την κατέκτησαν υποδυόμενες τους κρατούντες. Πρώτες εκείνες φόρεσαν παντελόνια, πρώτες αποκήρυξαν τη δύναμη τους. Και αγωνίζονται σήμερα να την οικειοποιηθούν και γιατί όχι να την αποκαταστήσουν, με την πράξη τους αυτή, κάποιοι άντρες που επιθυμούν διακαώς να φορέσουν ψηλοτάκουνες γόβες και lip-gloss πριν βγούνε…

Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα! Τα σχόλια δικά σας.

Άρρωστη...

ψες βράδυ, ο πυρετός, ρίγη, κόκαλα που τρίζουν… Τα οπτικά ερεθίσματα προκαλούν πόνο στον αμφιβληστροειδή, η ανοιχτή τηλεόραση σκορπάει αφόρητους θορύβους –ποιοι είναι όλοι αυτοί και γιατί μιλάνε τόσο δυνατά; Η απόσταση από την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα, που φυλάω τα depon, πολλαπλασιασμένη στο άπειρο…
Και ξαφνικά ο πλανήτης γίνεται ένα αφιλόξενο, έρημο μέρος. Και ξαφνικά δεν είναι κανείς εκεί. Και ξαφνικά εικόνες καταστροφής και τέλους…

Την επόμενη μέρα αφήνομαι στα χέρια ενός απ’ αυτούς με τις άσπρες μπλούζες. Εκείνος είναι δυνατός κι εγώ σέρνομαι. Τον εμπιστεύομαι. Στο διάλειμμα της σύντομης συνεργασίας μας μου λέει ότι κι εκείνος τις τελευταίες μέρες έχει ένα μπούκωμα. Τον κοιτάω με συνωμοτική κατανόηση –είδες τι δύσκολο που είναι;
Ο ήλιος έξω είναι φιλικός. Ζεσταίνομαι. Δεν καταλαβαίνω αν η ζέστη είναι από μέσα ή απ’ έξω. Περπατάω αργά και νιώθω μια επιείκεια για όλα. Λογαριασμοί, ψώνια, τηλέφωνα μπορούν για σήμερα να αναβληθούν, χωρίς τύψεις.

Παράπλευρες σκέψεις:
Πως θα είναι άραγε το σώμα μου σε 20 χρόνια από τώρα; Σε 40; Σε 50;; Αφού με την επιδρομή μερικών εχθρικών ιών, μετατρέπεται σύσσωμο σε έναν τόπο μαρτυρίου όπου η κάθε κίνηση μεταφράζεται σε πόνο, η πρόσληψη της πραγματικότητας σε εφιάλτη, πως θα είναι άραγε τότε; Τα συναισθήματα, τι είδους τροποποιήσεις υφίστανται; Οι αισθήσεις σε τι βαθμό αλλοιώνονται; Η όραση, η ακοή, η αφή κυρίως …
Εκκρίνει τις ίδιες ενδορφίνες το πρωί, αντιδρά σε αγγίγματα με τη σημερινή του πλαστικότητα;
Οι πληροφορίες μιλάνε για μια ορισμένη άμβλυνση των πάντων. Θα έχω τη δύναμη να το αγαπάω και να το υποστηρίζω όταν θα έχει αρχίσει να με προδίνει;

Το τέλος,

η μόνη βεβαιότητα,

η πιο επιμελώς λησμονημένη.

Για την ποίηση

Για ένα και μόνο στίχο, πρέπει κάποιος να δει πολλές πόλεις, ανθρώπους και πράγματα,

πρέπει να ξέρει τα ζώα, πρέπει να νιώθει πως πετούν τα πουλιά και να ξέρει τη χειρονομία με την οποία το μικρό λουλούδι ανοίγει το πρωί.

Πρέπει να μπορεί να θυμηθεί δρόμους

σε άγνωστες περιοχές,

απροσδόκητες συναντήσεις

και αποχωρισμούς που είχε δει από καιρό να έρχονται!

Μέρες της παιδικής ηλικίας που είναι ακόμα ακατανόητες, γονείς που έπρεπε να πληγώσει όταν έφεραν ένα είδος απόλαυσης που δεν μπορούσε να πάρει (ήταν η απόλαυση για κάποιον άλλον)΄

Παιδικές αρρώστιες που ξεκινάνε περίεργα

με τόσες βαθιές και σοβαρές μεταμορφώσεις,

μέρες σε δωμάτια απόμακρα και ήσυχα

και πρωινά δίπλα στη θάλασσα,

την ίδια τη θάλασσα,

τις θάλασσες,

νύχτες ταξιδιού που όρμησε ψηλά και πέταξε

με όλα τα’ αστέρια

-κι ακόμη δεν είναι αρκετό αν κάποιος μπορεί να σκεφτεί όλα αυτά.

Πρέπει να έχει αναμνήσεις από πολλές νύχτες αγάπης,

Καμιά απ’ αυτές ίδια με τις άλλες, από κραυγές γυναικών στη δουλειά και από λεπτές λευκές γυναίκες που κοιμούνται σε παιδικά κρεβάτια, κλείνοντας ξανά.

Όμως, πρέπει επίσης να έχει βρεθεί δίπλα σ’ αυτόν που πεθαίνει, πρέπει να έχει καθίσει δίπλα στο νεκρό στο δωμάτιο με το ανοιχτό παράθυρο και τους άστατους θορύβους. Κι ακόμα δεν είναι αρκετό να έχει αναμνήσεις. Πρέπει να μπορεί να τις ξεχνάει όταν είναι πάρα πολλές και πρέπει να έχει την τεράστια υπομονή να περιμένει μέχρι να ξανάρθουν. Γιατί δεν είναι ακόμα οι αναμνήσεις καθεαυτές! Όχι μέχρι να μετατραπούν σε αίμα μέσα μας, σε βλέμμα και σε χειρονομία, ανώνυμες και αξεχώριστες πια από μας-

Μέχρι τότε δεν μπορεί να συμβεί αυτό, στην πιο σπάνια ώρα, η πρώτη λέξη ενός στίχου ανεβαίνει στα μισά και προχωράει μπροστά τους.

RILKE

μετάφραση

το ασύλληπτο

Στρατηγέ

τι ζητούσες στη Λάρισα

συ

ένας

Υδραίος;

(από το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου ‘Μπολιβάρ’)

Ουδέτερη Ζώνη

Τον πρώτο καιρό που σε γνώρισα έκανα σαν να σ’ αγαπούσα.

Αργότερα, μετά από μια σειρά γεγονότων, έκανα σαν να μη σ΄ αγαπούσα, σαν να μη σε χρειαζόμουν, σαν να μη σε σκεφτόμουν, σαν να μην ήσουν εσύ που…
Εφεύρισκα συμπτώσεις, παρομοιώσεις, μεταπτώσεις, μεταφορές, υπαινιγμούς, άπειρους συνδιασμούς και στάσεις ‘σαν να’.

Και τώρα, αστέρι μου, που βαρέθηκες να με ψάχνεις ανάμεσα στις γραμμές, έχω μείνει με μια στοίβα τέτοια σαν να μέσα στο σπίτι μου, στο κέντρο του δωματίου.

Σκέφτομαι να τα κατεβάσω στην αποθήκη ν’ αδειάσουνε λίγο το χώρο, να χαρίσω μερικά σε φίλους λιγότερο έμπειρους από μένα στην απάτη του έρωτα, να τους βάλω φωτιά και να τα κάψω…

Τι να κάνω; Τι θα τα κάνω όλα αυτά που έφτιαξα για σένα, να μη με γνωρίσεις ποτέ, ποτέ να μη με βαρεθείς, να είμαι πάντα μια no man’s land για σένα…

Υπεύθυνη Δήλωση

Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα

μπορεί και οι φροϋδιστές να ‘ρθουν στην εξουσία.

Δέκα λογιώ οι παληκαριές, οι εννιά να δραπετεύεις

και οι αγάπες δυο λογιώ, στη μια καλογερεύεις.

Δ. Σαββόπουλος, από τη ‘Ρεζέρβα’

Από τότε που αποφάσισα –εδώ και τρεις βδομάδες περίπου- να καταγράφω τα όνειρα μου στο PC, σταμάτησα να έχω όνειρα ή τουλάχιστον να τα θυμάμαι μ’ έναν τρόπο που να μπορούν να καταγραφούν

Παρόλο που δεν είμαι σε ψυχανάλυση, για να τα οδηγήσω στο χειρουργικό ντιβάνι, άμα τη εμφανίσει τους, για να κατακρεουργηθούν, επιδεικνύουν μια σθεναρότατη αντίσταση. Αρνούνται πεισματικά να μετατραπούν σε χρηστικά αντικείμενα, κατάλληλα προς βρώση και εκμετάλλευση παντός είδους.

Θέλω να δηλώσω επομένως ότι η κίνηση μου αυτή, κανέναν άλλο σκοπό δεν είχε, πέραν της επιμελούς ανασύστασης, καταγραφής και συντήρησης στη μνήμη ενός σκληρού δίσκου, του πρωτοτύπου. Τα στοιχεία αυτά δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν κατ’ οιονδήποτε τρόπο ικανό να προσβάλει τους νόμους, ηθικούς και κυρίως αισθητικούς, του σύμπαντος.

Καταλαβαίνω τις επιφυλάξεις και τους τυχόν ενδοιασμούς τους. Αν όμως εμμείνουν στην αποχή τους και στην άρνησή τους να με επισκέπτονται σε τακτά χρονικά διαστήματα όπως συνήθιζαν στο παρελθόν, θα αναγκαστώ να υποκύψω και να αποσύρω το σχέδιο καταγραφής.

Μετά τιμής

το ασύλληπτο

Παράπονα...

Σε κατηγορούσα συχνά ότι δεν μου έδινες,

φώναζα, εκτόξευα απειλές, θα φύγω…

Τι ανόητη!

Ξεχνούσα πόσο βαθύ ήταν το βλέμμα σου,

πόσο αθόρυβο το βήμα σου στο πεζοδρόμιο…

…καθώς και ότι, μία των ημερών,

θα αναληφθώ στους ουρανούς, εξαιτίας σου.

1η Μαΐου 2006

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Μ’ ΑΓΚΑΘΙΑ ΠΛΕΚΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΕΦΑΝΙΑ…

Πόσοι και πόσοι έρωτες

δεν θα ματώσανε και σήμερα σ’ αυτόν τον πλανήτη;

Υγ.
υποκλίνομαι!