Για την ποίηση

Για ένα και μόνο στίχο, πρέπει κάποιος να δει πολλές πόλεις, ανθρώπους και πράγματα,

πρέπει να ξέρει τα ζώα, πρέπει να νιώθει πως πετούν τα πουλιά και να ξέρει τη χειρονομία με την οποία το μικρό λουλούδι ανοίγει το πρωί.

Πρέπει να μπορεί να θυμηθεί δρόμους

σε άγνωστες περιοχές,

απροσδόκητες συναντήσεις

και αποχωρισμούς που είχε δει από καιρό να έρχονται!

Μέρες της παιδικής ηλικίας που είναι ακόμα ακατανόητες, γονείς που έπρεπε να πληγώσει όταν έφεραν ένα είδος απόλαυσης που δεν μπορούσε να πάρει (ήταν η απόλαυση για κάποιον άλλον)΄

Παιδικές αρρώστιες που ξεκινάνε περίεργα

με τόσες βαθιές και σοβαρές μεταμορφώσεις,

μέρες σε δωμάτια απόμακρα και ήσυχα

και πρωινά δίπλα στη θάλασσα,

την ίδια τη θάλασσα,

τις θάλασσες,

νύχτες ταξιδιού που όρμησε ψηλά και πέταξε

με όλα τα’ αστέρια

-κι ακόμη δεν είναι αρκετό αν κάποιος μπορεί να σκεφτεί όλα αυτά.

Πρέπει να έχει αναμνήσεις από πολλές νύχτες αγάπης,

Καμιά απ’ αυτές ίδια με τις άλλες, από κραυγές γυναικών στη δουλειά και από λεπτές λευκές γυναίκες που κοιμούνται σε παιδικά κρεβάτια, κλείνοντας ξανά.

Όμως, πρέπει επίσης να έχει βρεθεί δίπλα σ’ αυτόν που πεθαίνει, πρέπει να έχει καθίσει δίπλα στο νεκρό στο δωμάτιο με το ανοιχτό παράθυρο και τους άστατους θορύβους. Κι ακόμα δεν είναι αρκετό να έχει αναμνήσεις. Πρέπει να μπορεί να τις ξεχνάει όταν είναι πάρα πολλές και πρέπει να έχει την τεράστια υπομονή να περιμένει μέχρι να ξανάρθουν. Γιατί δεν είναι ακόμα οι αναμνήσεις καθεαυτές! Όχι μέχρι να μετατραπούν σε αίμα μέσα μας, σε βλέμμα και σε χειρονομία, ανώνυμες και αξεχώριστες πια από μας-

Μέχρι τότε δεν μπορεί να συμβεί αυτό, στην πιο σπάνια ώρα, η πρώτη λέξη ενός στίχου ανεβαίνει στα μισά και προχωράει μπροστά τους.

RILKE

μετάφραση

το ασύλληπτο