Μικρό σχόλιο για τους μήνες…

Είμαι στο mood να γράψω, απόψε. Αλλά τι να γράψω; Όλα τα συγκλονιστικά γεγονότα του Δεκέμβρη, οι Εορτές της Κρίσης, το πάθος και οι κραυγές της επικαιρότητας, όλα έχουν κοπάσει. Περίεργος μήνας ο Φεβρουάριος…από τους μισητούς μου μήνες κι αυτός. Οι άλλοι δύο ήταν ο Ιούνιος κι ο Σεπτέμβρης. Περίεργοι μήνες, μεταβατικοί – κάποτε δε, συνέπιπταν με τις εξεταστικές των φοιτητικών μου χρόνων, δεν το πιστεύω να μου ‘μεινε από κει.
Δεν έχω τίποτα λοιπόν να πω. Μόνο ένα μικρό σχόλιο για τους μήνες. Το χρώμα και το άρωμα που αναδίνει ο καθένας τους. Κι αυτό το χρώμα και το άρωμα πλέκει το χρόνο τον αιώνιο και το χρόνο τον πεπερασμένο της εφήμερης ζωής μας. Αυτό έχουμε όλο κι όλο. Το άθροισμα μερικών δεκάδων μηνών, πόσους Φλεβάρηδες μου μένει για να δω; Πολλούς, θα πούνε οι αδαείς! Ναι, ακόμα κι έτσι, πόσους; Είναι πεπερασμένο το νούμερο, καλοί μου.
Κι αν το σκεφτώ έτσι, τον συμπαθώ αυτόν το μήνα μια και, μες στη μιζέρια του, είναι κι αυτός ένα κομματάκι της μικρής εφήμερης ζωής μου.
Πόσους Φλεβάρηδες ακόμα;