Παραισθήσεις

Πολύ κινητικότητα χτες βράδυ στην παρέα, κάποιοι φύγανε νωρίς, άλλοι ήρθαν πιο μετά, αστειάκια, πειράγματα, τρίτη γύρα τα σφηνάκια, πολύ κέφι είχαμε ψες.

Μόνο σε μια καρέκλα, παραδίπλα, χωμένος στη σκιά, σιωπηλός, με μισόκλειστα τα μάτια, κάπνιζε ο διάβολος. Ατάραχος, αξιοπρεπής, όλο τα βράδυ ούτε μια λέξη δεν είπε, μόνον η κάφτρα του τσιγάρου του τρεμόπαιξε κάποια στιγμή που λόγια αιχμηρά για την ιδιοσυγκρασία του ακούστηκαν στην ομήγυρη.

Κανείς δεν του έδωσε σημασία, κανείς δεν έσπρωξε ένα τασάκι προς το μέρος του, σαν να μην υπήρχε.

Θα νόμιζα ότι μόνον εγώ τον έβλεπα, αν δεν ήταν όλες αυτές οι γόπες στο πάτωμα, που δημιουργούσαν μιαν ακαλαίσθητη αταξία στο τέλος της βραδιάς, που είπαμε να φεύγουμε, σιγά σιγά…