Άρτεμις

Παραθέτω παρακάτω τους στίχους ενός πολύ αγαπημένου – για μένα- τραγουδιού:

Α. Πρωτοψάλτη, Άρτεμις.

Αποφάσισα να τους δημοσιεύσω εδώ για δύο λόγους:

Ο 1^ος είναι ότι όσες φορές το έχω αναφέρει σε φίλους, δεν το ξέρανε, όταν δε τους ζήτησα να το ακούσουν, ήταν τόσο πυκνό που δεν μπόρεσαν –ή δεν θέλησαν – να το συλλάβουν σε όλη του την έκταση. [ Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι πρόκειται για μια μπαλάντα, χωρίς εύκολα ρεφραίν, που απαιτεί ευλαβική προσήλωση ].

Ο 2^ος , ότι περιέχει ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο
για τις σχέσεις ανδρών και γυναικών
καθώς και για το ενδιάμεσό τους-

τον έρωτα δηλ.

Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις,

Θα ‘μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις,

Μετά θα φύγω, πάλι, να μ’ επιθυμείς…

Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο

ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο,

στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής

Άρτεμις, θεά των κοριτσιών,

φόβισέ τον μ’ ασημένιο τόξο,

απ’ τις ψευτονίκες των αντρών

κι απ’ τη θλίψη που ‘χουν να ‘μαι απόξω.

Δε σ’ έχω δίπλα μου για να ‘χω να ζηλεύω

Πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω

Να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός.

Με τις δερμάτινες τις βρώμικες μου μπότες

Έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες

Να σ΄ αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός

Άρτεμις, θεά των κοριτσιών,

φόβισέ τον μ’ ασημένιο τόξο,

απ’ τις ψευτονίκες των αντρών

κι απ’ τη θλίψη που ‘χουν να ‘μαι απόξω.

Η γυναικεία σεξουαλικότητα -τόσο κατεσταλμένη, περιορισμένη, φυλακισμένη με τα μέτρα και τα σταθμά ενός, μέχρι χτες; -ή μήπως σήμερα ακόμα, τώρα που μιλάμε – ανδροκρατούμενου, δήθεν πολιτισμού. Οι γυναίκες στον αιώνα μας, κακά τα ψέματα, δεν κατέκτησαν την ισότητα με το σπαθί τους. Την κατέκτησαν υποδυόμενες τους κρατούντες. Πρώτες εκείνες φόρεσαν παντελόνια, πρώτες αποκήρυξαν τη δύναμη τους. Και αγωνίζονται σήμερα να την οικειοποιηθούν και γιατί όχι να την αποκαταστήσουν, με την πράξη τους αυτή, κάποιοι άντρες που επιθυμούν διακαώς να φορέσουν ψηλοτάκουνες γόβες και lip-gloss πριν βγούνε…

Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα! Τα σχόλια δικά σας.