Ουδέτερη Ζώνη

Τον πρώτο καιρό που σε γνώρισα έκανα σαν να σ’ αγαπούσα.

Αργότερα, μετά από μια σειρά γεγονότων, έκανα σαν να μη σ΄ αγαπούσα, σαν να μη σε χρειαζόμουν, σαν να μη σε σκεφτόμουν, σαν να μην ήσουν εσύ που…
Εφεύρισκα συμπτώσεις, παρομοιώσεις, μεταπτώσεις, μεταφορές, υπαινιγμούς, άπειρους συνδιασμούς και στάσεις ‘σαν να’.

Και τώρα, αστέρι μου, που βαρέθηκες να με ψάχνεις ανάμεσα στις γραμμές, έχω μείνει με μια στοίβα τέτοια σαν να μέσα στο σπίτι μου, στο κέντρο του δωματίου.

Σκέφτομαι να τα κατεβάσω στην αποθήκη ν’ αδειάσουνε λίγο το χώρο, να χαρίσω μερικά σε φίλους λιγότερο έμπειρους από μένα στην απάτη του έρωτα, να τους βάλω φωτιά και να τα κάψω…

Τι να κάνω; Τι θα τα κάνω όλα αυτά που έφτιαξα για σένα, να μη με γνωρίσεις ποτέ, ποτέ να μη με βαρεθείς, να είμαι πάντα μια no man’s land για σένα…