Σε ώρα προχωρημένη

Κούραση. Το σύμπαν αδειάζει. Τα βλέφαρα πονάνε. Οι μυς μουδιάζουν. Η ομορφιά παύει να είναι όμορφη. Και τα λόγια γίνονται ασυνάρτητα, όπως τώρα που προσπαθώ να γράψω και είναι ατέλειωτη η κούραση της επανάληψης.

Πόσα είδη κούρασης υπάρχουν άραγε; Πότε κουράστηκα να σ’ αγαπάω; Πότε κουράστηκα να αναπνέω; Και το κυριότερο, Θεέ μου, τι συμβαίνει όταν κουραζόμαστε να ζούμε;

Μας έχεις δώσει δείγματα γραφής αλλά εμείς, εσκεμμένως αδαείς, κάνουμε σαν να μην ξέρουμε τίποτα, κανείς δεν μας ειδοποίησε Κύριε, το κουδούνι δεν το ακούσαμε εμείς και νυχτωθήκαμε, να δες πόσο κουφοί, άκουσε μας, τους τυφλούς κι ανήξερους….

Μόνο που, την ώρα της κρίσεως, παιδιάστικα τεχνάσματα δεν περνάνε. Και το ξέρουμε όλοι εμείς οι τυφλοί κι ανήξεροι, την ώρα που κρυβόμαστε ο ένας πίσω απ’ τον άλλον. Το ξέρουμε την ώρα που από τον ίδιο μας τον εαυτό κρυβόμαστε.

Κάποιος άλλος βλέπει.