Πασχαλιές

Στον κήπο του πατρικού μου σπιτιού, είχαμε έναν πανέμορφο θάμνο, μια Πασχαλιά. Ένα μεσημέρι- Άνοιξη θα ΄ταν, γιατί έγερνε από το βάρος του ανθού- αποφάσισα ότι, αφού μ’ αρέσει τόσο πολύ, πρέπει να της εκφράσω την αγάπη μου. Αγκάλιασα τον αδύναμο κορμό και χορέψαμε μαζί, έναν αυτοσχέδιο χορό, κάτω απ’ τον ήλιο. Το ίδιο απόγευμα, ξαφνικά, ξέσπασε ένας απίστευτος σε σφοδρότητα άνεμος, φαινόμενο εντελώς ασυνήθιστο για την περιοχή στην οποία έμενα. Η Πασχαλιά μου έσπασε!

Εκείνο το απόγευμα το σύμπαν μου έστελνε ένα δυσοίωνο μήνυμα:

Η αγάπη μου μπορεί να σκοτώσει.

Έκτοτε, δεν ξαναείπα σε κανέναν, «σ’ αγαπώ».