David Cooper –Ο Θάνατος της Οικογένειας

‘Πως θα μάθουμε να μην ανακατευόμαστε στις υποθέσεις των άλλων – σαν τον Basho, το γιαπωνέζο ποιητή των χαϊκάι; Ο Basho, στο ημερολόγιο του «Μονοπάτι για τον Μακρινό Βορρά», διηγείται πως λίγο μετά το ξεκίνημα, αντίκρισε στην άλλη όχθη του ποταμού ένα μικρό παιδί, εγκαταλειμμένο, απελπισμένο και πλημμυρισμένο στα δάκρυα. Θα μπορούσε να ‘χει γυρίσει πίσω και να του βρει κάποιο σπίτι σε γειτονικό χωριό, μα προτίμησε να συνεχίσει το μοναχικό του ταξίδι, όπως το είχε προσχεδιάσει. Όλη η συμπόνοια του Basho εκφράστηκε σε στίχους, αλλά το ταξίδι του ήταν αυτό που προείχε. Ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για το παιδί αν δε μάθαινε πρώτα τι έπρεπε να κάνει για τον εαυτό του.’

Απόσπασμα από το βιβλίο του David Cooper, ‘Ο θάνατος της οικογένειας’ 1971.

Ένας μύθος που με στοίχειωσε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, τόσο που αδυνατούσα να θυμηθώ που τον έχω διαβάσει. Το υπόλοιπο βιβλίο είναι δυσνόητο – δεν ξέρω αν οφείλεται στο συγγραφέα ή στους μεταφραστές του αν και υποψιάζομαι το δεύτερο. Πάντως είναι ένα δυνατό βιβλίο –εξόχως αμφιλεγόμενο, φυσικά!!! - που απαιτεί γερό στομάχι και καλή παιδεία στην τέχνη του να ζεις.