Υπόθεση, πολύ προσωπική
Ψες βράδυ δεν ήμουνα καλά. Έκλεισα το PC, έκλεισα και την TV και είπα να κάτσω να το δω. Έπιασα ένα στιλό – ναι, αυτό το προϊστορικό είδος- έπιασα κι ένα χαρτί κι έγραψα ένα ποίημα στη μαμά μου. Ένα ποίημα που με ανακούφισε βέβαια, δεν ξέρω όμως αν θα τολμήσω ποτέ ή αν θα προλάβω να της ζητήσω να το διαβάσει.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί κατάλαβα ότι αυτό το ποίημα είναι μια υπόθεση πολύ προσωπική, που ποτέ, ποτέ δεν θα γίνει post. Τι σημασία έχει που στο διαδίκτυο καλύπτουμε την ταυτότητά μας και ποτέ κανείς δεν θα μας γνωρίσει; Τι σημασία έχει που για τους άλλους είμαι μια εικόνα και μια ηχηρή φράση στο διαδίκτυο; Τι παιχνίδι παίζουμε τελικά εδώ πέρα; Το αίμα, κάπου αλλού ρέει…
Παραθέτω μερικούς στίχους – αυτούς που αντέχω…
Όλη η κούραση του πλανήτη στους ώμους μου απόψε ξεκουράζεται.
[…]έγινα κιόλας 35 μαμά, κι εσύ 67. […]
Γιατί; Γιατί όλα αυτά;
Τι σου συνέβη μαμά; Τι μου συνέβη;
Τι μας έφερε στο χείλος του γκρεμού;
Γιατί ούτε μια φορά δε μου κράτησες το χέρι;
[…] Ξαφνικά, όλοι αυτοί που έλειπαν γεμίζουν το δωμάτιο:
[…]
So, now, my friends, we have to restore the destroyed image,
to reload the current page…
posted by το ασύλληπτο at 12:48 π.μ.
5 Comments:
Φαίνεται πολύ δυνατό το ποίημά σου. Δε σε αδικώ που δεν το γράφεις ολόκληρο κι εγώ διστάζω να μοιραστώ πράγματα online. Το θέμα είναι να τα μοιραζόμαστε offline, με ανθρώπους που αγαπούμε,μας αγαπούν κι είναι έτοιμοι να αγκαλιάσουν τις απόψεις μας και να μας ζεστάνουν ;)
Χμ, δεν εννοούσα πως κι εδώ μέσα δεν γίνεται εν μέρει αυτό. Απλά καμιά φορά βλέπουμε πολύ μακριά κι αγνοούμε αυτά που είναι κάτω απ'τη μύτη μας.
Κορίτσι μου, με συγκινείς που έγραψες ένα ποίημα στη μαμά σου.
Δείξ΄της όσο μπορείς την αγάπη σου, τώρα που μπορείς! Μην αφήνεις τον χρόνο ανεκμετάλευτο.
Να είσαι καλά!
ax autes oi manes
Σκέφτομαι να σχολιάσω αυτά τα ποστ-τι χαζό όνομα για τα μικρά αριστουργήματά σου- αλλά καταλήγω να μένω καθε φορά άφωνη!Απλά ενα ευχαριστώ...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home