Για την ψυχή...

Το διάβασα σε μια παραλία ξεχασμένη κι απ’ το Θεό!
Δεν θα μπορούσα να το διηγηθώ προφορικά χωρίς να κομπιάσω από λυγμούς, γι’ αυτό αποφάσισα να το παραθέσω εδώ.
Από το βιβλίο της Clarissa Pinkola Estés, Ph.D.‘Women who run with the wolves’. Δε νομίζω να έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Μια πρόχειρη μετάφραση:

«Μια άλλη γυναίκα με την οποία δούλευα, μια έξυπνη και ταλαντούχα γυναίκα, μου μίλησε για τη γιαγιά της που ζούσε κάπου δυτικά. Η άποψη της γιαγιάς της για την ευτυχία ήταν το να παίρνει το τραίνο για το Σικάγο, να φοράει ένα μεγάλο καπέλο και να διασχίζει τη λεωφόρο Michigan χαζεύοντας τις βιτρίνες σαν μια κομψή κυρία. Πάντως, είτε οπωσδήποτε ή κατά τύχη, παντρεύτηκε έναν αγρότη. Μετακόμισαν μακριά, στη μέση ενός σιτοβολώνα κι αυτή άρχισε να διαλύεται μέσα σ’ εκείνο το κομψό, μικρό αγροτόσπιτο που είχε ακριβώς το σωστό μέγεθος, τα σωστά παιδιά, το σωστό σύζυγο. Δεν είχε πλέον χρόνο για την ‘επιπόλαιη’ ζωή που έκανε κάποτε. Πάρα πολλά ‘παιδιά’. Πάρα πολλή ‘δουλειά για τη γυναίκα’.

Μια μέρα, χρόνια μετά, αφού γυάλισε με το χέρι τα πατώματα στην κουζίνα και στο καθιστικό, γλίστρησε μέσα στην καλή, μεταξωτή της μπλούζα, κούμπωσε τη μακριά της φούστα και φόρεσε το μεγάλο της καπέλο. Πίεσε το κυνηγετικό όπλο του άντρα της στο στόμα και τράβηξε τη σκανδάλη.
Κάθε γυναίκα εν ζωή ξέρει, γιατί καθάρισε πρώτα τα πατώματα.

Μια ψυχή που λιμοκτονεί μπορεί να γεμίσει με τόσο πόνο, που μια γυναίκα δεν μπορεί πλέον να αντέξει….»