Χριστός Ανέστη!

Εκείνα που είχα να σου πω

Ήταν μαχαίρια να κοπώ και να χαθώ

Από δειλία και ντροπές

Δεν σου είπα τίποτα ποτές

να λυτρωθώ…

Ακολουθούσες την αρχή

Πως έτσι θέλει η εποχή το ποσοστό

Και μ’ ασημόχαρτα φτηνά έμεινες στα μηδαμινά

Και το σωστό

Εγώ είχα μόνο ένα κορμί

να σου χαρίσω μια στιγμή για να γελάς

μα τις ανθρώπινες ψυχές τις έβλεπες σαν μετοχές

που τις πουλάς…

Εκείνα που είχα να σου πω

Ήταν μαχαίρια να κοπώ και να χαθώ

Από δειλία και ντροπές

Δεν σου είπα τίποτα ποτές

να λυτρωθώ…

Να την τώρα, πρώτη πρώτη σας ζυγώνει

μ’ ένα ‘κλίνατε επί δεξιά’ λοξοκοιτάει προς εσάς,

στοιχημένοι πίσω της οι νέοι χρόνοι

και από πάνω της ο ποιητής

της ψιθυρίζει απ’ το μπαλκόνι

Σημαιοφόρισσα, στη λησμονιά να μην τους δώσεις

Να τους καλέσεις αύριο πλαι σου και λίγο να τους εξυψώσεις

Είχε πολύ καημό, πολύ λαχτάρα η εποχή τους

Είχε πολλούς αναίσθητους μα και πολλούς ονειροπόλους

Που είθε να βγαίνουν πάντα ΠΡΩΤΟΙ

Πρώτη του 2000

Έρχονται χρόνια μυριάδες

Δεν το εμποδίσαμε

Το βοηθήσαμε

Πρώτη

Πρώτη του 2000

Λάμπουν του χρόνου οι νιφάδες

Μες στο αδιέξοδο, βρίσκουν την έξοδο…

ΠΡΩΤΗ!!!

Που τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά!!!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.

Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς.

Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.

Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.

Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας.

Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου.

Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.

Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Περί υποκρισίας

Όταν ο άλλος είναι μουλάρι τι μπορεί να περιμένει κανείς; Μόνο να μπεις στο παιχνίδι του και να προσπαθείς να το τραβήξεις…και είναι εθιστικό παιχνίδι, αν έχεις θέμα με τις εξαρτήσεις πρέπει να προσέξεις!

Α, και κάτι ακόμα. Είναι Άνοιξη και η Εβδομάδα των Παθών εν εξελίξει. Υπάρχει τόσο δέος και γλυκύτητα στην ατμόσφαιρα, τόσο βάθος, αυτές οι μωβ κορδέλες, το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο του Παζολίνι και το Τροπάριο της Κασσιανής…

Αποφύγετε, αν μπορείτε, αυτές τις μέρες τους μεγάλους ναούς των μητροπόλεων γιατί ο Ιησούς στην εποχή του, κι αυτός ένας outsider ήταν…

Πόση υποκρισία χρειάζεται για να τον μετατρέψουμε σε σύμβολο εξουσίας και επιβολής; Σε αλλαζονεία και μισαλλοδοξία; Βιαιότητα, κομφορμισμό, αμάθεια, ιδιοτέλεια, καταπίεση, σκληρότητα… Πόση υποκρισία;

Μήπως;

«…γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση

σαν την αθανασία των ποιητών»

Τ. Λειβαδίτης, Εγχειρίδιο Ευθανασίας, 1979.

Ναυάγια...

Αν ρίχναν ένα καράβι μες στο μυαλό μου θα ναυαγούσε.

Τ. Λειβαδίτης, Ο τυφλός με το λύχνο, 1981.