ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Σήμερα το πρωί, είχα μια καλή μέρα. Ο Ουρανός σκοτεινιασμένος, η θερμοκρασία καλή, τα κιτρινόμαυρα φύλλα, καθώς που αρμόζει, στρωμένα στο πεζοδρόμιο κι ένα ψιλόβροχο ίσα ίσα, να μας θυμίζει το πένθιμο της εποχής!

«…Το ημερολόγιο θα δείχνει Οκτώβριο -με τα μαραμένα φύλλα και τις εξεγέρσεις.»

Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε μια Κυριακή ,σαν σήμερα, χαράματα, από ανεύρυσμα αορτής. Και πάντα αναρωτιόμουνα, γιατί άραγε οι ποιητές να πεθαίνουν Φθινόπωρο, απ’ την καρδιά τους;

Ερωτικό

«…Μα εσύ γελάς σαν πρώτα

κι είσαι πάλι

μες στα φώτα…»

Που είσαι, άραγε, απόψε;

Απόψε, γαμιέσαι αλλού

και λάμπουν στα μάτια σου οι στάλες της βροχής.

Ερωτόκριτος

[…Αγαπημένο αντρόγυνο σαν τούτο δεν εφάνη
Μηδ άλλο καλορίζικο χαιράμενο στεφάνι…
Βιτσέντζος είν ο ποιητής και στη γενιά Κορνάρος
Που να βρεθεί ακριμάστος οντέ τον πάρει ο Χάρος
Στη Στίαν εγεννήθηκε στη Στίαν ενεθράφη
Εκεί ‘κανε και κόπιασε ετούτα που σας γράφει
Στο Κάστρο σε παντρεύτηκε σαν αρμυρεύγει η φύση
το τέλος του ‘χει να γενεί όπου ο Θεός ορίσει…]

Εις μνήμην...

Μερικές φορές μου λείπεις, ναι, ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά…

Η απουσία σου, ριπές που ξεσκίζουν το σκοτάδι, πληγώνουν τη σιωπή, μαστιγώνουν το οδόστρωμα κάτω απ’ τα μουσκεμένα φώτα. Κι οι άγγελοι φτεροκοπάνε άτσαλα, με πληγωμένες τις φτερούγες.

Ακόμα βρίσκω, καμιά φορά, ματωμένα φτερά στην πόρτα μου το πρωί...

Στην Αγορά ...

Είπα πολλά για σένα σήμερα,

λόγια βαθιά κι ανείπωτα,

σε περιέφερα στις αγορές και στα παζάρια

σαν τρόπαιο που όλοι θα το θαυμάσουν

και μέσα απ’ αυτό,

κι εμένα που το κέρδισα

λίγο να με προσέξουν!

Εντάξει, όλα καλά!

Μόνον, αυτό το βλέμμα σου

Το πίσω από τις λέξεις

Το πιο ανεκτίμητο πετράδι

Κανείς ποτέ δεν θα το δει

Κι ούτε θα τ αγοράσει…

Δικός μου θα ‘ναι θησαυρός

Κληρονομιά κι ευθύνη

Δική μου και η μοναξιά

Στις παρυφές του κόσμου.