Εαρινή Ισημερία

Νάτην λοιπόν, η φετινή μας εαρινή ισημερία, στην ώρα της όπως πάντα, μας κλείνει το μάτι….δεν θέλω να σας κοροϊδεύω δεν είμαι σε φάση να γράφω….μόνο να νιώθω μπορώ….Είναι ώρα να βιώνεις κι είναι άλλη ώρα να καταθέτεις, αυτό που βίωσες….Αλλά το νιώθω χρέος να την τιμήσω αυτή την έλευση της Άνοιξης…έστω με ένα νεύμα…μια χειρονομία… ένα φιλί στις άκρες των δακτύλων…στο μέσα μέρος του καρπού…συνωμοτικά…αθέατα…όπως η έλευσή της, θριαμβευτική κι αθόρυβη…όλοι το ξέρουν αλλά κανείς δεν το λέει, τι σηματοδοτεί αυτή η εαρινή ισημερία, τι καινούργιους έρωτες και σταύρωση κι αποκαθήλωση…και τραύμα… και πληγή…και θάνατο κι Ανάσταση κάτω απ’ το βλέμμα των Αγγέλων…
Όλοι το ξέρουν και κανείς δεν το λέει…
Αυτή η συλλογική σιωπή μας, κάτι λέει από μόνη της, νομίζω….