Μανώλης Αναγνωστάκης, Μιλώ

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουνε δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλητες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.

Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοί τούς φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει

Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.

Από τη συλλογή Η συνέχεια 2 (1956)
Μίκης Θεοδωράκης, 1974,
γιατί κάποτε η επανάσταση δεν ήταν μόνο ανάμνηση...

Μικρό σχόλιο για τους μήνες…

Είμαι στο mood να γράψω, απόψε. Αλλά τι να γράψω; Όλα τα συγκλονιστικά γεγονότα του Δεκέμβρη, οι Εορτές της Κρίσης, το πάθος και οι κραυγές της επικαιρότητας, όλα έχουν κοπάσει. Περίεργος μήνας ο Φεβρουάριος…από τους μισητούς μου μήνες κι αυτός. Οι άλλοι δύο ήταν ο Ιούνιος κι ο Σεπτέμβρης. Περίεργοι μήνες, μεταβατικοί – κάποτε δε, συνέπιπταν με τις εξεταστικές των φοιτητικών μου χρόνων, δεν το πιστεύω να μου ‘μεινε από κει.
Δεν έχω τίποτα λοιπόν να πω. Μόνο ένα μικρό σχόλιο για τους μήνες. Το χρώμα και το άρωμα που αναδίνει ο καθένας τους. Κι αυτό το χρώμα και το άρωμα πλέκει το χρόνο τον αιώνιο και το χρόνο τον πεπερασμένο της εφήμερης ζωής μας. Αυτό έχουμε όλο κι όλο. Το άθροισμα μερικών δεκάδων μηνών, πόσους Φλεβάρηδες μου μένει για να δω; Πολλούς, θα πούνε οι αδαείς! Ναι, ακόμα κι έτσι, πόσους; Είναι πεπερασμένο το νούμερο, καλοί μου.
Κι αν το σκεφτώ έτσι, τον συμπαθώ αυτόν το μήνα μια και, μες στη μιζέρια του, είναι κι αυτός ένα κομματάκι της μικρής εφήμερης ζωής μου.
Πόσους Φλεβάρηδες ακόμα;