Μάθημα ζωής

Σε ορεινό χωριό των Χανίων, σ’ ένα μικρό καφενεδάκι, Αύγουστος του 2006. Δυό παππούδες, τρεις επισκέπτες (εμείς) κι ένα κοριτσάκι 3 χρονών να γυροφέρνει με το ποδηλατάκι της ανάμεσα στα τραπέζια, κάτω απ’ τον πυκνό ίσκιο του τεράστιου δέντρου. Ο παππούς της την καμαρώνει, η μάνα επιβλέπει.
Κάποια στιγμή, σε μια δύσκολη στροφή το ποδηλατάκι αναποδογυρίζει και το μικρό βάζει τις τσιρίδες. Θαυμάζω τη μάνα της. Χωρίς να σηκωθεί, χωρίς να τρελαθεί, της λέει με δυνατή σταθερή φωνή:
«Μη φωνάζεις, έτσι είναι το ποδήλατο. Αν θέλεις να έχεις ποδήλατο, πρέπει να μάθεις και να πέφτεις. Αν δε θέλεις να πέφτεις… άστο το ποδήλατο. Αλλά, αν θέλεις να έχεις ποδήλατο, θα μάθεις και να πέφτεις…»
Έτσι είναι η ζωή, καλό μου. Αν θέλεις να ζήσεις, πρέπει να μάθεις για το θάνατο. Ή όπως έλεγε ο Ζορμπάς, το alter ego εκείνου του άλλου αθάνατου, κρητικός κι αυτός, του Καζαντζάκη «…κι εγώ ενεργώ σα να ‘ταν να πεθάνω την πάσα στιγμή.»
Έτσι ειν’ η ζωή, καλό μου, σαν το ποδήλατο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, τ άλλα είναι ψευτοζωή! Αν θέλεις να έχεις ποδήλατο, θα μάθεις και να πέφτεις!!!