Και λίγο μελό

Μάλλον δε μου πάει η πολιτική. Ας ξαναγυρίσω λοιπόν κι εγώ στο παλιό μελοδραματικό μου στυλ.
Η υφήλιος, μεσούντος του Οκτωβρίου, μπροστά στην –οικονομική, αυτή τη φορά - κατάρρευση των πάντων. Το ‘αντίο, παλιέ κόσμε’, του Τσαγκαρουσιάνου, μου φέρνει στο νου, τη σκονισμένη ασπρόμαυρη ράχη του εφήβου στο εξώφυλλο κι ακόμα το ‘ηλεκτρικό πρόβατο’ ενός κάποιου Philip Dick, σύλληψη Μέλλοντος Κόσμου εν έτει 1968. Είπαμε, μελοδραματικό στυλ, πόσα έχεις στην Τράπεζα; μηδενίζει το ποσό και ξεκινάς απ’ την αρχή, ύφεση - βλέπε ένδεια, αυτοκτονίες και απόγνωση στην Ευρώπη, εγγυήσεις που δίνονται από αφερέγγυους…
Να μια ευκαιρία να δεις τον κόσμο με φρέσκο βλέμμα.
Τι έχω και τι δεν έχω. Τι μου ανήκει και τι δεν μου ανήκει. Με τι ήρθα και με τι θα φύγω.
‘Τι μας λες τώρα, κυρία μου; Ξέρεις τους δείκτες; Ξέρεις για το παγκόσμιο παιχνίδι;’
Όχι, το μόνο που ξέρω είναι ο πληθωρισμός και οι εκπτώσεις σ’ αυτό που βιώνω στην καθημερινότητα. Εκπτώσεις στη φιλία, στον έρωτα, στις αξίες, στα όνειρα… Κι από τέτοιες εκπτώσεις, νομίζω, όλοι κάτι έχουμε αντιληφθεί! Ή όχι;