Just remember that death is not the end...

Στη μέση της μικρής κάμαρης στεκόταν η Λιζαβέτα κρατώντας μεγάλο μπόγο στα χέρια κι έβλεπε τη σκοτωμένη αδερφή της. Το πρόσωπό της είχε πανιάσει και σαν να της κόπηκε η λαλιά.

Μόλις τον είδε να ορμά μέσα στο δωμάτιο άρχισε να τρέμει σαν καλάμι ενώ ένας σπασμός στράβωσε το στόμα της. Εκείνος σήκωσε το τσεκούρι πάνω από το κεφάλι της. Τότε το πρόσωπο της Λιζαβέτας πήρε μιαν έκφραση περίεργα παραπονιάρικη, όπως των πολύ μικρών παιδιών, που όταν αρχίζουν να τρομάζουν κοιτάν επίμονα αυτό που τους τρομάζει κι ετοιμάζονται να μπήξουν τα κλάματα.(….)άνοιξε μονάχα λίγο το στόμα και τέντωσε κάπως το ελεύθερο αριστερό της χέρι κατά το μέρος του, σα να ‘θελε να τον σπρώξει απαλά.

Χύθηκε πάνω της και το τσεκούρι έπεσε με την κόψη στο μέτωπο της γυναίκας που τ’ άνοιξε πέρα για πέρα. Μονομιάς ξαπλώθηκε χάμω ξερή.

ΦΕΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΥ, ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ

Κι απ’ όλην αυτή την ιστορία, εγώ κράτησα τη χειρονομία της Λιζαβέτας, αυτής της ανώνυμης ηρωίδας του Ντοστογιέφσκυ, όπως άλλοι κρατάνε το σήμα της νίκης…όχι άλλη βία παρακαλώ…την ώρα που το τσεκούρι ολοκληρώνει τον προορισμό του.

Just remember that death is not the end…

Nick Cave and the bad seeds