Η δύναμη της δημιουργίας
Ψάχνω εδώ και χρόνια να βρω ένα διήγημα, δεν θυμάμαι που το έχω διαβάσει αλλά νομίζω ότι ήταν σε μια συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Χατζή – ας με συγχωρέσει ο συγγραφέας, αν δεν είναι δικό του, και χωρίς αυτό εγώ τον εκτιμώ βαθύτατα, κυρίως γι’ αυτό το σπάραγμα της ‘μικρής μας πόλης’ .
Η ιστορία εκτυλίσσεται κάπου στην Ευρώπη, Παρίσι νομίζω ή Βιέννη, δεν είμαι σίγουρη όμως μπορεί και κάπου αλλού. Μια γυναίκα είναι η ηρωίδα. Είναι γλύπτρια. Τα γλυπτά της είναι μοναδικά, απίστευτη δύναμη, ισορροπία, εκφραστικότητα. Η ίδια ζει μια διαλυμένη ζωή σ’ ένα βρώμικο, παρακμιακό διαμέρισμα με καταχρήσεις, βίαιους καυγάδες, χάος. Μέχρι που γνωρίζει τον πρίγκηπα του παραμυθιού. Ένας πλούσιος, καλοβαλμένος, ευκατάστατος άντρας που μπορεί να της εξασφαλίσει μια άνετη κι απαλλαγμένη από φασαρίες και περιττούς κόπους ζωή, την ερωτεύεται. Της κάνει πρόταση γάμου και, φυσικά, θα έχει ότι θελήσει, υπηρέτες, χρήματα κι αλίμονο διάβολε, δεν θα της απαγορεύσει να κάνει αυτό που τόσο πολύ της αρέσει, θα της φτιάξει μάλιστα κι ένα ατελιέ για να κάνει το κέφι της. Το αποφασίζει να πει το ναι.
Από κείνη τη μέρα όλα ήταν ονειρικά: η στοργή του, το τεράστιο διαμέρισμα, τα ακριβά δώρα…μόνο που τα γλυπτά της… έχασαν εκείνη τη λεπτή, φίνα συμμετρία που τα έκανε μοναδικά. Όσο και να το πάλευε, τα γλυπτά της έβγαιναν, άνοστα, αδιάφορα, άσχημα! Το τεράστιο πολυτελές ατελιέ στο οποίο δούλευε καθόλου δεν τη βοηθούσε να αποδώσει αυτό είχε κατά νου, το αντίθετο μάλιστα, σαν να την πολεμούσε. Έπεσε σε κατάθλιψη. Πολλές μέρες δεν σηκωνόταν καν από το κρεβάτι. Περνούσε τη μέρα της κοιτώντας το ταβάνι. Η κατάσταση της ψυχικής της υγείας επιδεινωνόταν διαρκώς παρά τα νταχτιρντίσματα, τα δώρα και τους ακριβοπληρωμένους γιατρούς που μπαινόβγαιναν στο σπίτι τους.
Πέθανε σε ένα ψυχιατρικό άσυλο. Στο εργαστήρι δημιουργικής απασχόλησης των τροφίμων έφτιαξε, λίγο πριν το τέλος κάτι αλλόκοτες απόκοσμες μορφές, γλυπτά μισοτελειωμένα που κραύγαζαν την απόγνωση της…
Δεν θυμάμαι που το διάβασα, χρόνια τώρα ψάχνω να το βρω, αν κανείς σας το ξέρει…
Η ιστορία εκτυλίσσεται κάπου στην Ευρώπη, Παρίσι νομίζω ή Βιέννη, δεν είμαι σίγουρη όμως μπορεί και κάπου αλλού. Μια γυναίκα είναι η ηρωίδα. Είναι γλύπτρια. Τα γλυπτά της είναι μοναδικά, απίστευτη δύναμη, ισορροπία, εκφραστικότητα. Η ίδια ζει μια διαλυμένη ζωή σ’ ένα βρώμικο, παρακμιακό διαμέρισμα με καταχρήσεις, βίαιους καυγάδες, χάος. Μέχρι που γνωρίζει τον πρίγκηπα του παραμυθιού. Ένας πλούσιος, καλοβαλμένος, ευκατάστατος άντρας που μπορεί να της εξασφαλίσει μια άνετη κι απαλλαγμένη από φασαρίες και περιττούς κόπους ζωή, την ερωτεύεται. Της κάνει πρόταση γάμου και, φυσικά, θα έχει ότι θελήσει, υπηρέτες, χρήματα κι αλίμονο διάβολε, δεν θα της απαγορεύσει να κάνει αυτό που τόσο πολύ της αρέσει, θα της φτιάξει μάλιστα κι ένα ατελιέ για να κάνει το κέφι της. Το αποφασίζει να πει το ναι.
Από κείνη τη μέρα όλα ήταν ονειρικά: η στοργή του, το τεράστιο διαμέρισμα, τα ακριβά δώρα…μόνο που τα γλυπτά της… έχασαν εκείνη τη λεπτή, φίνα συμμετρία που τα έκανε μοναδικά. Όσο και να το πάλευε, τα γλυπτά της έβγαιναν, άνοστα, αδιάφορα, άσχημα! Το τεράστιο πολυτελές ατελιέ στο οποίο δούλευε καθόλου δεν τη βοηθούσε να αποδώσει αυτό είχε κατά νου, το αντίθετο μάλιστα, σαν να την πολεμούσε. Έπεσε σε κατάθλιψη. Πολλές μέρες δεν σηκωνόταν καν από το κρεβάτι. Περνούσε τη μέρα της κοιτώντας το ταβάνι. Η κατάσταση της ψυχικής της υγείας επιδεινωνόταν διαρκώς παρά τα νταχτιρντίσματα, τα δώρα και τους ακριβοπληρωμένους γιατρούς που μπαινόβγαιναν στο σπίτι τους.
Πέθανε σε ένα ψυχιατρικό άσυλο. Στο εργαστήρι δημιουργικής απασχόλησης των τροφίμων έφτιαξε, λίγο πριν το τέλος κάτι αλλόκοτες απόκοσμες μορφές, γλυπτά μισοτελειωμένα που κραύγαζαν την απόγνωση της…
Δεν θυμάμαι που το διάβασα, χρόνια τώρα ψάχνω να το βρω, αν κανείς σας το ξέρει…
posted by το ασύλληπτο at 3:58 μ.μ.
2 comments
