Μαθήματα Ιστορίας

Το τραίνο βγαίνει από τη Θεσσαλονίκη. Το απλό των 22.40 που αναχωρεί 23.30. Τσιγγάνοι, μετανάστες, φαντάροι, συνταξιούχοι, φοιτητές, όλοι εδώ, παιδιά όλοι ενός κατώτερου Θεού.

Βλέπω την πόλη να αποσύρεται σιγά σιγά και το ζευγάρι πίσω μου –ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βέβαια- μιλάει Γερμανικά. …ist es kleine? διακρίνω. Το μυαλό μου πάει στην πόλη, στο τραίνο, στο σταθμό, δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάει.

…ist es kleine?

Η Θεσσαλονίκη, πως ήταν, πως είναι πως θα είναι… Δεν είναι η καταγεγραμμένη Ιστορία που θέλω να μάθω. Πόσα άρπαξε ο Ψωμιάδης και πάμπολλα παρόμοια, κάθε χρόνο ξεμυτίζει κι από ένα σκάνδαλο, ανά τους αιώνας, αμήν. Αυτά θα τα βρω στα χρονικά της πόλης.

Για τη χήρα, ποιος θα μου πει με τα τρία παιδιά που έφτασε εδώ ένα φθινοπωρινό βράδυ του ’22, ντυμένη στα μαύρα; Για τα ανήλικα που σφάχτηκαν στους Βαλκανικούς; Για τους έφηβους που ακολούθησαν το Μεγαλέξαντρο σε μια ένδοξη πορεία θανάτου; Για το αίμα και τον ιδρώτα που έχτισε αυτά τα παλιά κτίρια στις παρυφές της πόλης, τα σαπισμένα βαγόνια τα όνειρα που κουβάλησαν, τι απέγιναν…

Ποιος θα καταγράψει κάποτε την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Μάλλον κανείς. Κι ακόμα χειρότερα. Πραγματική Ιστορία

ποτέ δεν υπήρξε. Ένα νεφέλωμα η ζωή μας, μια ψευδαίσθηση

έστω κι αν επιμένουμε να παίρνουμε, ακόμα, τον εαυτό μας στα σοβαρά…