Επιστρέφοντας...

Ξέχασα τι ήθελα να γράψω. Δεν έχει να κάνει με το ότι τελείωσαν οι διακοπές μου, όχι. Έχει να κάνει μ’ αυτό το απύθμενο γαλάζιο χρώμμα, τα μαλλιά μου που έχουν γίνει σαν αφάνα, τη διάλυση των σχημάτων, των ρωγμών, του ορίζοντα του ίδιου, το σύνορο του κόσμου, της ζωής το σύνορο.

Ώρα δύο, καταμεσής στο Αιγαίο, καταμεσής στον αφαλό της γης. Και ταξιδεύουμε σαν πάντα, σαν από πάντα κι ακόμα, ναι, σαν να ναι για πάντα! Αν κοιμάσαι, θα ‘ρθω στον ύπνο σου τ απομεσήμερο, να ψιθυρίσεις τ όνομά μου ιδρωμένος και να ξυπνήσεις μ’ αυτό το στεναγμό!

Λόγια ανάκατα και μεθυσμένα, συγχωρέστε με, μα η επιστροφή οφείλει να γίνει ένδοξα, σαν να ‘μασταν από πάντα φευγάτοι…

Σαν να ‘μασταν από πάντα, για ένα ταξίδι προορισμένοι...

Κι είχε αποκτήσει, με τα χρόνια, μια χαρακιά ανάμεσα στα φρύδια, κάθετη, σημάδι αναχωρήσεως σε πιο εύφορα κλίματα…