Τάφοι...

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο, ένα παραλήρημα, μια φάρσα που σου στήνει η ζωή, όταν έχουν περάσει τα χρόνια και, χωρίς να το καταλάβεις πως, την έχεις ξοδέψει χωρίς γυρισμό. Όμως ήσουν πάντα τόσο ύποπτα χλωμή και καθημερινή, ακόμα και τις Κυριακές και τα Χριστούγεννα, εσύ φορούσες τα καθημερινά σου και το ίδιο πάντα άτονο, πλάγιο και προς τα κάτω βλέμμα, σαν να παιζόταν εκεί κάτι εξαιρετικά σημαντικό και δεν έπρεπε να χάσεις τη συνέχεια – χωρίς όμως να μας προσβάλλεις, έκανες ότι ήσουν εκεί «Αλεξάνδρα, θα ΄ρθεις να παίξουμε;» έλεγες πάντα ναι κι ήταν σα να ΄λεγες όχι, έχανες βιαστικά και ξαναγύριζες στον κόσμο σου, κανείς μας, ποτέ, δεν τόλμησε, εσένα ειδικά, να σε κοροϊδέψει, ήταν αυτός ο αέρας του αλλού που σε κύκλωνε, όπως βράδυ στα νεκροταφεία μόνο νεκροί τολμούν να μπουν και να

ξαπλώσουν στους τάφους μέχρι τ άλλο πρωί.