Κοσμά και Δαμιανού

Του χρόνου τ’ αλλουνού

Θα σ’ αγαπάω ακόμα

Κοντά σου θα ‘μαι κει

Και κάθε Κυριακή

θα λιώνουμε στο στρώμα

γιατί κι αν φοβηθώ

της νύχτας το βυθό

θα τον ξαναγκαλιάσω

…και στο δοξα πατρί

της νύχτας οι γιατροί

εκεί θα με κοιτάξουν

Ο Κώστας Μακεδόνας με τη βαθιά του τη φωνή, χρόνια τώρα συντρόφευε τους όρκους μου. Μα σήμερα το πρωί που ξύπνησα, αναρωτήθηκα, άραγε σ’ αγαπάω ακόμα; Δυόμιση χρόνια μετά τη ρήξη. Και συ; Μ’ αγαπάς; με θυμάσαι καμιά φορά ανάμεσα στους καπνούς και στα ευκαιριακά γαμίσια με τους εκάστοτε γκόμενους – ποιος ήταν ο τελευταίος σου; Τ’ όνομά του το θυμάσαι; Ή δεν το έμαθες ποτέ;

Πικρία μου βγαίνει, παράπονο, προδοσία, έτσι είν’ οι αγάπες μάτια μου, αυτές που απογειώνονται. Και μένα το βλέμμα μου σήμερα σαν χαμένο αφού έχασα για πάντα τα μάτια σου-και λέω για πάντα γιατί δυσκολεύομαι πλέον να θυμηθώ αυτό το βάθος που με ταξίδευε στα έγκατα της γης Έχω αποφασίσει να έρθω να σε βρω. Να σε κοιτάξω πάλι μες στα μάτια, και θα καταλάβω. Αν τα χαμηλώσεις θα με ντρέπεσαι, κι αν κοιτάξεις αδιάφορα αλλού θα με γκρεμίσεις. Μα αν μείνεις, όπως τότε, ακίνητος, βαθύς και λυπημένος, ή έστω και θριαμβικός που με νίκησες και μ’ έκανες να σε θέλω ξανά, δε με πειράζει, θα ταξιδέψω στο άπειρο. Κι αυτό μωρό μου, μόνον εσύ μπορούσες να το κάνεις, απ’ όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη που μου χαρίσανε το βλέμμα τους, μαζί μ’ ένα κομματάκι απ’ την καρδιά τους – κι ας ήταν και για ένα βράδυ.